jodła Frasera

Abies fraseri

Średniej wielkości drzewo iglaste o wysmukłej, stożkowatej koronie. W naturze występuje na małym terenie gór Allegheny, 1200-1800 m n.p.m, w Ameryce Północnej (USA). Dorasta do 25 m wysokości. Igły ciemnozielone, błyszczące, krótkie, 1-2 cm, z kilkoma liniami aparatów szparkowych i dwoma wyraźnymi, białymi paskami pod spodem. Igły zagęszczone na górnej stronie pędu, grzebieniasto rozłożone na dolnej stronie. Szyszki małe, 3-5 cm dł., przed dojrzeniem purpurowe, z długimi i odgiętymi łuskami wspierającymi, rozpadające się jesienią. Preferuje stanowiska słoneczne. Najlepiej rośnie na glebie wilgotnej, gliniastej, ale dobrze zdrenowanej. Jodła bardzo podobna do Abies balsamea, od której różni się szyszkami i podobnie jak ona jest uprawiana jako drzewko bożonarodzeniowe. W naszym klimacie wrażliwa i podatna na choroby, ale dobrze znosząca niskie temperatury. Polecana dla kolekcjonerów.

autor: Magdalena Tomżyńska, TOMŻYŃSKI Szkółka Roślin;

zasięg geograficzny	w górach Appalachach, w południowo-wschodnich stanach USA
pochodzenie	pierwsza publikacja: (Frederick Traugott Pursh (1774–1820)) Jean Louis Marie Poiret (1755–1834) 1817; wprowadzenie do handlu: John Fraser 1811 Anglia
grupa roślin	iglaste
grupa użytkowa	iglaste
forma	drzewo
siła wzrostu	wzrost typowy dla gatunku
pokrój	drzewiasty wyprostowany szerokostożkowy
docelowa wysokość	od 15 m do 20 m
barwa liści (igieł)	ciemnozielone
zimozieloność liści (igieł)	igły zimozielone
owoce	szyszki, szyszkojagody
nasłonecznienie	stanowisko słoneczne
wilgotność	podłoże umiarkowanie wilgotne
ph podłoża	odczyn lekko kwaśny
rodzaj gleby	gliniasta
walory	roślina zimozielona
zastosowanie	parki
strefa	5b