Trwa ładowanie danych...
Aristolochia macrophylla
Synonim lac.: Aristolochia durior
kokornak wielkolistny
|
(c) fot. Szczepan Marczyński CLEMATIS Źródło Dobrych Pnączy Sp. z o.o. Spółka komandytowa |
|
|
Silnie rosnące pnącze o dekoracyjnych, bardzo dużych liściach sprowadzone do Europu w drugiej połowie XVIII wieku, polecane do sadzenia w miejscach cienistych. Roślina pnie się do góry za pomocą pędów, które owijają się prawoskrętnie wokół napotkanych podpór. We wspinaczce pomagają też ogonki liściowe. Młode pędy są jasnozielone, starsze szarozielone. Rośliny osiągają do 10 m wysokości, rocznie przyrastają na długość około 1-2 m. Wczesną wiosną rozwijają się duże, sercowate, jasnozielone liście. Od góry są one jasnozielone, spodem sinozielone i nagie. Blaszki liściowe mogą mieć do 30 cm długości, są osadzone na dosyć długich i chwytnych (mających zdolność do owijania wokół podpór) ogonkach liściowych. Jesienią liście przebarwiają się na żółto. Roślina kwitnie na przełomie maja i czerwca. Kwiaty są małe, mają 2-4 cm długości i są ukryte pod liśćmi. Pojedynczy kwiat jest zbudowany z fajkowato wygiętej rurki, zawieszonej na długiej szypułce, zakończonej brązowym, cętkowanym kołnierzem i żółtopomarańczową gardzielą. Zwabione znajdującym się wewnątrz nektarem owady dostają się przez otwór gardzieli i rurkę do wnętrza kwiatu, gdzie są na pewien czas uwięzione. Po dokładnym spenetrowaniu kwiatu od środka owady są w końcu uwalniane, ale niosą na sobie pyłek, które posłuży do zapylenia kolejnego kwiatu przy okazji następnej wizyty. We wrześniu dojrzewają niemniej ciekawe owoce, przypominające małe, zielone, żebrowane ogórki. Po dojrzeniu brązowieją i rozpadają się, uwalniając nasiona. Kokornak wielkolistny najlepiej rośnie w półcieniu i cieniu, na glebach żyznych, wilgotnych, ale niezbyt ciężkich, preferuje gleby wapienne, stanowiska zaciszne, najlepiej od strony północnej. Sadzony od strony południowej jest bardziej narażony na ataki przędziorków, zwłaszcza w lata gorące i suche. Jeśli pnącze zbytnio się rozrośnie można je śmiało skracać. Nawet po silnym przycięciu dobrze regeneruje. W czasie upałów i suszy wymaga podlewania. Jest w pełni mrozoodporny. Doskonale nadaje się do sadzenia przy pergolach, altanach, słupach, kolumnach oraz podporach przymocowanych do ścian budynków. Duże, nakładające się dachówkowato liście tworzą gęste, zielone ściany i szczelnie zasłaniają powierzchnie, na które wspinają się pędy kokornaku.
| zasięg geograficzny |
Ameryka Północna |
|---|---|
| grupa roślin |
pnącza |
| grupa użytkowa |
pnącza |
| forma |
pnącze |
| siła wzrostu |
wzrost typowy dla gatunku |
| pokrój |
pnącze |
| docelowa wysokość |
od 5 m do 10 m |
| barwa liści (igieł) |
jasnozielone ciemnozielone |
| zimozieloność liści (igieł) |
liście opadające na zimę |
| rodzaj kwiatów |
pojedyncze |
| barwa kwiatów |
purpurowofioletowe |
| pora kwitnienia |
maj |
| owoce |
zielone |
| pora owocowania |
wrzesień październik |
| nasłonecznienie |
stanowisko cieniste stanowisko półcieniste |
| wilgotność |
podłoże umiarkowanie wilgotne |
| ph podłoża |
odczyn zasadowy |
| rodzaj gleby |
przeciętna ogrodowa próchniczna gliniasta |
| walory |
ozdobne z liści/igieł |
| zastosowanie |
ogrody przydomowe parki roślina okrywowa pnącze na pergole, kraty |
| strefa |
5a |
