Aristolochia macrophylla

kokornak wielkolistny

synonim łaciński: Aristolochia durior

pokrój: pnącze

docelowa wysokość: od 5 m do 10 m

nasłonecznienie: stanowisko cieniste

nasłonecznienie: stanowisko półcieniste

wilgotność: podłoże umiarkowanie wilgotne

Silnie rosnące pnącze o dekoracyjnych, bardzo dużych liściach sprowadzone do Europu w drugiej połowie XVIII wieku, polecane do sadzenia w miejscach cienistych. Roślina pnie się do góry za pomocą pędów, które owijają się prawoskrętnie wokół napotkanych podpór. We wspinaczce pomagają też ogonki liściowe. Młode pędy są jasnozielone, starsze szarozielone. Rośliny osiągają do 10 m wysokości, rocznie przyrastają na długość około 1-2 m. Wczesną wiosną rozwijają się duże, sercowate, jasnozielone liście. Od góry są one jasnozielone, spodem sinozielone i nagie. Blaszki liściowe mogą mieć do 30 cm długości, są osadzone na dosyć długich i chwytnych (mających zdolność do owijania wokół podpór) ogonkach liściowych. Jesienią liście przebarwiają się na żółto. Roślina kwitnie na przełomie maja i czerwca. Kwiaty są małe, mają 2-4 cm długości i są ukryte pod liśćmi. Pojedynczy kwiat jest zbudowany z fajkowato wygiętej rurki, zawieszonej na długiej szypułce, zakończonej brązowym, cętkowanym kołnierzem i żółtopomarańczową gardzielą. Zwabione znajdującym się wewnątrz nektarem owady dostają się przez otwór gardzieli i rurkę do wnętrza kwiatu, gdzie są na pewien czas uwięzione. Po dokładnym spenetrowaniu kwiatu od środka owady są w końcu uwalniane, ale niosą na sobie pyłek, które posłuży do zapylenia kolejnego kwiatu przy okazji następnej wizyty. We wrześniu dojrzewają niemniej ciekawe owoce, przypominające małe, zielone, żebrowane ogórki. Po dojrzeniu brązowieją i rozpadają się, uwalniając nasiona. Kokornak wielkolistny najlepiej rośnie w półcieniu i cieniu, na glebach żyznych, wilgotnych, ale niezbyt ciężkich, preferuje gleby wapienne, stanowiska zaciszne, najlepiej od strony północnej. Sadzony od strony południowej jest bardziej narażony na ataki przędziorków, zwłaszcza w lata gorące i suche. Jeśli pnącze zbytnio się rozrośnie można je śmiało skracać. Nawet po silnym przycięciu dobrze regeneruje. W czasie upałów i suszy wymaga podlewania. Jest w pełni mrozoodporny. Doskonale nadaje się do sadzenia przy pergolach, altanach, słupach, kolumnach oraz podporach przymocowanych do ścian budynków. Duże, nakładające się dachówkowato liście tworzą gęste, zielone ściany i szczelnie zasłaniają powierzchnie, na które wspinają się pędy kokornaku.

autorzy opisu tekstowego: Grzegorz Falkowski; Związek Szkółkarzy Polskich

zasięg geograficzny Ameryka Północna
grupa roślin pnącza
grupa użytkowa pnącza
forma pnącze
siła wzrostu wzrost typowy dla gatunku
pokrój pnącze
docelowa wysokość od 5 m do 10 m
barwa liści (igieł) jasnozielone
ciemnozielone
zimozieloność liści (igieł) liście opadające na zimę
rodzaj kwiatów pojedyncze
barwa kwiatów purpurowofioletowe
pora kwitnienia maj
owoce zielone
pora owocowania wrzesień
październik
nasłonecznienie stanowisko cieniste
stanowisko półcieniste
wilgotność podłoże umiarkowanie wilgotne
ph podłoża odczyn zasadowy
rodzaj gleby przeciętna ogrodowa
próchniczna
gliniasta
walory ozdobne z liści/igieł
zastosowanie ogrody przydomowe
parki
roślina okrywowa
pnącze na pergole, kraty
strefa 5a
STREFA Temp. minimalne
5B -26°C / -23°C
6a -23°C / -21°C
6b -20°C / -18°C
7a -18°C / -15°C
7b -15°C / -12°C

autorzy opisu tabelarycznego: Grzegorz Falkowski Związek Szkółkarzy Polskich

Statystyka e-katalogu roślin

11796
rośliny
8111
opisów

Ostatni wpis:

2022-11-23
kalina koralowa 'Park Harvest'
18567
zdjęć
9429
roślin w produkcji
198
osób online