Hydrangea quercifolia 'Harmony'

Oryginalna amerykańska odmiana o nietypowym kształcie kwiatostanów, znaleziona na cmentarzu w Alabamie przez Th. A. McDaniela w latach 50. XX wieku. Krzewy tej odmiany są wyprostowane, rosną dość wolno do wysokości 1,5–2 m. Wytwarzają krótkie, podziemne rozłogi, dzięki którym rośliny bardzo wolno rozprzestrzeniają się. Ich wzniesione pędy, w młodości pokrywają gęsto krótkie, brązowe włoski. Kora starszych, zdrewniałych pędów ma barwę cynamonowobrązową i strzępi się oraz odrywa cienkimi płatami. Liście młode są szarozielone, starsze podobne do gatunku, duże, długości 10–30 cm, grube, pomarszczone, głęboko klapowane, z 5 klapami, brzegiem grubo ząbkowane, z wierzchu ciemnozielone, nagie, lekko błyszczące, od spodu srebrzyste od pokrywających je włosków. Jesienią przebarwiają na różne odcienie pomarańczu, purpury i fioletu. Kwitnienie jest bardzo obfite, trwa od lipca do września. Kwiatostany, wiechy szeroko stożkowate, tworzą się na pędach ubiegłorocznych, są bardzo duże, nieregularne, długości do 30 cm i średnicy 15–20 cm. Są tak ciężkie, że pędy nie mogą ich udźwignąć i olbrzymie kiście nisko zwisają lub opierają się na ziemi. Wiechy złożone są z niepozornych zielonkawych kwiatów płodnych ukrytych pod dużymi, kwiatami płonnymi (sterylnymi), średnicy 3 cm. Są one bardzo gęsto skupione, początkowo zielonkawobiałe, później śnieżnobiałe z lekkim różowym odcieniem. Po przekwitnięciu zielenieją. Odmiana łatwa uprawie, rzadko porażana przez choroby i szkodniki. Wymaga stosowania podpór, by pokazać efektowne, zwisające kwiatostany. Nie wymaga cięcia pędów, usuwa się jedynie stare kwiatostany zaraz po kwitnieniu lub wczesną wiosną. Preferuje stanowiska półcieniste, także słoneczne, gleby przepuszczalnej, stale umiarkowanie wilgotne, lekko kwaśne do obojętnych (pH 6.6–7.3), nie jest w pełni mrozoodporna (strefa 6b). Nadaje się do ogrodów przydomowych, parków, do sadzenia na skarpach i obrzeżach grup drzew. Jesienią ciemne czerwienie i fiolety liści dobrze komponują się z barwami japońskich klonów, ale są też dobrym kontrastem dla hortensji bukietowych. Kwiatostany nadają się na świeże i suche kompozycje.

autorzy opisu tekstowego: Hanna Grzeszczak-Nowak; Związek Szkółkarzy Polskich

grupa roślin	liściaste
grupa użytkowa	liściaste krzewy
forma	krzew
siła wzrostu	roślina wolnorosnąca
pokrój	krzewiasty rozłożysty
docelowa wysokość	od 1 m do 2 m
barwa liści (igieł)	ciemnozielone
zimozieloność liści (igieł)	liście opadające na zimę
rodzaj kwiatów	kwiatostan
barwa kwiatów	zielone różowe kremowe
pora kwitnienia	wrzesień sierpień lipiec
nasłonecznienie	stanowisko słoneczne stanowisko półcieniste
wilgotność	podłoże wilgotne podłoże umiarkowanie wilgotne
ph podłoża	odczyn lekko kwaśny do obojętnego
rodzaj gleby	próchniczna przeciętna ogrodowa
walory	ozdobne z liści/igieł ozdobne z kwiatów ozdobne pędy ładne jesienne zabarwienie
zastosowanie	w grupach suche bukiety kwiaty cięte rabaty kompozycje naturalistyczne (parki i ogrody) ogrody przydomowe
strefa	6b

STREFA	Temp. minimalne
5B	-26°C / -23°C
6a	-23°C / -21°C
6b	-20°C / -18°C
7a	-18°C / -15°C
7b	-15°C / -12°C

autorzy opisu tabelarycznego: Hanna Grzeszczak-Nowak Związek Szkółkarzy Polskich